«Ο βλάκας τον κορόιδευα και είχα γράψει το ίδιο»

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης περιέγραψε ένα αστείο περιστατικό, που του συνέβη κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών.

Μια ιδιαίτερη προσωπική ιστορία μοιράστηκε με το κοινό του ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στη διάρκεια καλοκαιρινής συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Αυγούστου. Ο καλλιτέχνης, φορώντας μπλούζα στη μνήμη του Βασίλη Μάγγου, ανέβηκε στη σκηνή και λίγο πριν ερμηνεύσει τον αγαπημένο «Βυθό», αποκάλυψε ένα περιστατικό που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Ο Ιωαννίδης διηγήθηκε ότι πριν μερικά χρόνια, κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών διακοπών, είχε απομονωθεί για τρεις εβδομάδες σε μια ερημική περιοχή, κάνοντας κανό και αναζητώντας ξεκούραση. Μια μέρα, παρατήρησε μια βάρκα να πλησιάζει προς το σημείο όπου βρισκόταν, γεγονός που τον ξάφνιασε. Ο άνδρας που βρισκόταν μέσα του αποκάλυψε ότι τον είχε δει με τα κιάλια από την προηγούμενη μέρα και ήθελε να του δείξει ποιήματα που είχε γράψει.

Ανάμεσά τους υπήρχε ένας στίχος που τράβηξε την προσοχή του Αλκίνοου:
«Πού ήσουν χθες που ήμουν τόσο μόνος, που νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος μόνος».

Όπως παραδέχτηκε γελώντας, για αρκετό καιρό κορόιδευε μέσα του αυτόν τον στίχο. Μέχρι που, χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησε ότι στο τραγούδι «Βυθός» είχε γράψει κι ο ίδιος κάτι ακόμη πιο παράδοξο:
«Κι εγώ πιο μόνος κι από μένα».

Η ανατροπή αυτή σκόρπισε χαμόγελα στο κοινό, το οποίο τον αποθέωσε με θερμά χειροκροτήματα, λίγο πριν ξεκινήσει να τραγουδά τον «Βυθό», χαρίζοντας μια συγκινητική στιγμή στη συναυλία.

Δείτε την ιστορία του Ιωαννίδη:

Οι στίχοι του τραγουδιού «Βυθός»

«Πέρασαν μέρες, χωρίς να στο πω
Το σ’ αγαπώ δυο μόνο λέξεις
Αγάπη μου πως θα μ’ αντέξεις
Είμαι παράξενο παιδί σκοτεινό
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις
Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις
Στο είχα πει ένα πρωί βροχερό
Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου ‘χω χαρίσει
Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Και ‘γω πιο μόνος και από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
Το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες στ’ όνειρο μόνος ζω
Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν’ το μυαλό μου θολό
Είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες
Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
Και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
Κοιτάζω έξω και χαράζει
Έγινε το αύριο πάλι χθες
Θα σβήσω το φως…».